Techbedrijven hebben zich ontwikkeld tot onmisbare digitale nutsbedrijven, waarvan miljarden mensen en organisaties in hun dagelijks leven afhankelijk zijn geworden. Laten we dit onderkennen en een constructieve dialoog met hen voeren over hun maatschappelijke rol in de digitaliserende samenleving en afspraken over toezicht en gebruik van data.

Talloze partijen werken aan een nieuwe ‘versie’ van het internet, Web3 geheten. Hiermee zouden makers en consumenten meer controle kunnen (terug)krijgen over hun eigen creaties en hun eigen persoonlijke data. Is dit de toekomst van het internet of een utopie; een open en vrij internet, zoals ooit bedoeld, maar inmiddels ingehaald door de realiteit?

Gemeenten werken met een groot aantal verschillende IT-oplossingen, vaak afkomstig van externe partijen. Daardoor kan het stadhuis controle over haar eigen IT-inspanningen verliezen, en daarmee invloed op haar dienstverlening. Kees Groeneveld en Herman Timmermans vinden het hoog tijd voor een ‘reset ‘van de gemeentelijke IT.

Er zit een misvatting in de Kamerbrief “Open, tenzij”. De beleidsbrief veronderstelt dat open source software zou verplichten tot openbare publicatie en dus niet samen kan gaan met een vertrouwelijke werkwijze – zoals bij opsporing en toezicht. Dat klopt natuurlijk niet. Hoe zit het wel? Over het “tenzij” in “Open, tenzij”.

Staatssecretaris Knops zoekt de confrontatie met het Parlement over een open source eis in het zich voortslepende wetgevingstraject van de Wet Digitale Overheid (WDO). Hij miskent het strategische voordeel van een harde open source software eis, om big-tech buiten de deur te houden en om Nederlandse burgers en belangen te beschermen.

Recentelijk verscheen een onderzoeksrapport naar open source communities. Je zou het beeld kunnen krijgen dat Common Ground op een fundament van drijfzand bouwt en gedoemd is te mislukken. Dat is zeker niet het geval. In dit artikel geef ik een realistischer beeld van de volwassenheid van de markt rondom open source software. En wat dat betekent voor de overheid.

De ‘Businesscase Fraude’ vormt een essentieel element in het ontstaan van de toeslagenaffaire zo blijkt uit het rapport ‘Ongekend Onrecht’. Terwijl, volgens de theorie, de businesscase investeringen in goede banen moet leiden, blijkt in deze praktijkcasus het tegenovergestelde het geval. Hoe heeft het zover kunnen komen? En valt er iets tegen te doen?

Er is veel draagvlak voor de principes van Common Ground, maar ze implementeren blijkt nog niet zo eenvoudig. Eén van de realisatieprincipes is: ‘Nieuw naast oud’. Op deze wijze wordt de oude architectuur geleidelijk vervangen door nieuwe architectuur. Een goed en helder principe. Maar wat nou als bij een gemeente oud op omvallen staat en nieuw nog niet voldoet?

Met het nieuwe ‘Open, tenzij’-beleid streeft de overheid een flink aantal doelen na, zoals minder verspilling, meer innovatie, economische bedrijvigheid, transparantie en informatieveiligheid. Leveranciersonafhankelijkheid wordt in de beleidsbrief van 17 april 2020 niet genoemd. Maar rusten al deze doelen en waarden niet ook op de onafhankelijkheid van overheidsorganisaties?

Gemeenten zetten vol in op digitalisering, waarbij verschillende bedrijfsprocessen soms volledig worden geautomatiseerd. Omdat die processen voor veel gemeenten gelijk zijn, willen ze steeds meer samen doen. Gemeenschappelijke ICT-inkoopvoorwaarden specifiek voor gemeenten zijn daarbij uiterst nuttig. Daarom is de GIBIT (Gemeentelijke Inkoopvoorwaarden bij IT) opgesteld, een instrument dat past in de professionalisering van het opdrachtgeverschap van gemeenten.

Dat leveranciers in de gemeentelijke IT-markt als boeman worden bestempeld is onterecht. Want elke relatie kent meerdere partijen, waarin iedereen zijn rol sterk moet invullen. Daarom is het verbeteren van leveranciersmanagement en het versterken van het opdrachtgeverschap van gemeenten een belangrijk onderdeel van de Digitale Agenda 2020.

Op 1 april hebben VNG/KING en softwareleveranciers een nieuw convenant ondertekend, een reeks van afspraken die beter aansluit op de huidige doelen van gemeenten, zoals die in de Digitale Agenda 2020. Verantwoordelijkheid wordt niet alleen neergelegd bij softwareleveranciers, maar ook bij gemeenten.