Ook dit jaar was ik bij het jaarlijkse iBestuur congres. Ik ging er met een wat somber gemoed heen. Ik zie dat digitalisering langzaam aan wegzakt op de politieke prioriteitenladder. Met een aantal belangrijke dossiers gaat het m.i. de verkeerde kant op. Toch ging ik met een goed gevoel weer naar huis. Het congres liet zien dat een inhoudelijk debat over ICT wel degelijk mogelijk is.

‘Brussel richt de Bazooka op Big Tech’ en ‘Grote oorlog tegen Big Tech’. De koppen in de media liegen er niet om: politici van links tot rechts willen wet- en regelgeving om de invloed van grote technologiebedrijven in te perken. ‘Het Big Tech-feest is voorbij’, zo lezen we ook. Klinkt serieus, maar klopt het ook? Laten we voorkomen dat onze compromissen onbedoeld juist leiden tot een feestje voor Big Tech.

De ‘wolk’ van zeekabels, datacenters en glasvezelnetwerken is inmiddels onmisbaar geworden in ieders leven. Zonder cloud geen digitale samenleving. Regulering is nodig, maar overregulering is niet de oplossing. Laten we de cloud beschouwen als een schakelketting, of beter nog: als een keten van aanbieders en afnemers.

Voor veel van onze maatschappelijke uitdagingen kijken we met een verantwoordelijke bril naar onze overheid. Die het dan vervolgens met instrumenten als wet of budget mag fiksen! Liefst voorspelbaar en uitgevoerd zonder risico’s. Holadié. Maar de vraag is of dat kan, of het past én of we dat ook moeten willen.

Als eindverantwoordelijke voor ICT voor vier organisaties heb ik nogal eens te maken met leveranciers. Zo’n 190 verschillende om precies te zijn. En het inkopen, onderhandelen en afsluiten van contracten is best interessant. Zeker omdat ik jarenlang aan de andere kant stond en redelijk weet hoe het spel werkt.

Het idee dat we als burger de grip op onze eigen digitale identiteit hebben verloren aan commerciële Big Tech spelers wordt breed gedragen. En dat moet anders: daarover laten zowel de Nederlandse overheid als de EU weinig misverstand bestaan. Maar met welke marktpartijen willen ze wel werken? De vraag zal blijken: welke aanbieders krijgen het vertrouwen van de burger?

Als overheid moeten we zorgen dat onze inwoners beter toegerust zijn om hun eigen keuzes te maken in de digitale wereld.

Proactieve dienstverlening: een overheid die niet afwacht, maar actief op zoek gaat naar vragen en oplossingen. Gaaf, toch?

Het mooie van systeeminnovaties is dat niet één organisatie de lead heeft. Het ecosysteem zelf vervult de centrale rol.

De laatste tijd zijn we overspoeld met tech-excuses. Wat als al die excuses niet het einde, maar het begin van het gesprek zijn?

Open source by default klinkt leuk, maar het roept ook vragen op. Over bijvoorbeeld de effecten ervan op het ecosysteem.

Als overheden lopen we bij (Europese) aanbestedingen voortdurend tegen dezelfde muren op. Waarom willen we dat?

Wie digitalisering in de publieke sector observeert, ziet de opkomst van GovTech. Maar dat gaat niet zonder slag of stoot.

In een recente Kamerbrief grijpt staatssecretaris Knops terug op een visie van voormalig minister Donner. Een gemiste kans!

Als het gaat om de digitale infrastructuur telt Nederland internationaal aardig mee, maar er zijn nog genoeg knelpunten.