De oorlog is begonnen
Schaamteloos heeft de landelijke politiek een grote groep burgers rücksichtslos op de gemeentelijke afvalstraat gedumpt: dementerende en andere hulpbehoevende ouderen. ‘Den Haag’ heeft de zorg die onze bejaarde medeburgers behoeven bij gemeenten gedropt, terwijl juist die al moeite hebben om hun stoeptegels recht te leggen.
Mocht een door de gemeente geselecteerde zorginstelling haar werk niet aankunnen, dan worden familieleden geacht vrolijk te komen opdraven, ook al wonen die 150 kilometer verderop.
Onlangs maakte het Sociaal Cultureel Planbureau duidelijk dat grote aantallen ouderen in ons land geen enkel sociaal contact – niet met familie, kennissen of buren – hebben. Eenzaamheid onder ouderen is een volksziekte die niet voor kanker onderdoet. Politici lijken te hopen dat het gezichtsvermogen van onze (g) ouden van dagen niet door staar of zoiets aangetast wordt; dan leven zij op vriendschap met Albert Verlinde of Astrid Kersseboom. Nederland anno 2016; je schaamt je te pletter.
Ik ben inmiddels frequent bezoeker van een zorginstelling voor dementen. Een zooitje. Op de gangen stinkt het soms, medicijnen worden niet of onregelmatig toegediend, om 11:30 uur staat de ontbijttafel nog gedekt en voor de nacht worden alle bewoners steevast in een luier gehesen, incontinent of niet. Slaapkamers blijven overdag dicht; logistiek is het handiger als de bewoners, net als vee in de wei, in drie woonkamers worden geconcentreerd. Er zijn drie verzorgsters voor zo’n 30 bewoners.
De zorg kampt niet alleen met bezuinigingen. Zij wordt ook gedomineerd door geldverslindende bureaucraten, consultants, juristen, spreadsheet-freaks en ander volk dat nutteloze beleidsstukken schrijft die door anderen ongelezen in een la worden weggestopt. Op de gang van de zorginstelling hangt een fraai ingelijst overzicht met haar kernwaarden. De aandacht voor de kwaliteit van het leven van haar bewoners wordt gepredikt in bloemrijke volzinnen die alleen door een duur communicatiebureau kunnen zijn verzonnen. Telkens als ik het lijstje zie, denk ik: “Daar hangt weer zo’n 25.000 euro.”
IT-ers spinnen garen bij deze wereld. Ze doen je geloven dat IT ‘een blinde vlek’ in de zorg is, dat IT het ‘integraal werken in de keten’ ondersteunt, dat het ‘transformatieproces’ gebaat is met IT en dat domotica ‘een lichtere zorgvraag’ bevordert. Technocratische prietpraat, ingegeven door economische belangen. Wordt vervolgens mij het email-adres van de instellingsarts niet verstrekt omdat niet met de dokter mag worden gemaild, dan kan ik dat alles onmogelijk serieus nemen. Wat nou IT?
Ik sprak met een vriendelijke baas van 84. Hij bouwde na de oorlog dit land weer op. Mijn hart brak toen hij betraand zei: ”Meneer, het is hier in dit tehuis zoveel erger dan toen de oorlog uitbrak…”
