Touchdown!

Ik voelde vanochtend een onbeschrijfelijke drang iets te schrijven over gisteren, het iBestuur Mobility congres. Mijn hoofd bruiste gisterenavond zo van energie, dat het een wonder mag heten dat ik in slaap ben gevallen.

Wil je in één zin weten wat je gemist hebt? Een verstrooide professor, een paar geweldige scholieren die topambtenaren kleineren en een kerel die gereanimeerd is in Kenia. En dan heb ik het nog niet over alle deelsessies. Ik zal in drie alinea’s de belangrijkste conclusies opsommen:

Die verstrooide professor, dat was de eindbaas computerwetenschappen aan de Universiteit Leiden. Hij gunde zichzelf nauwelijks adem tussen zijn zinnen, maar het was duidelijk dat hij dondersgoed begreep in wat voor krankzinnige transitie wij momenteel leven.

Alles wat hij zei sneed hout. Maar het belangrijkste vond ik toch wel het statement dat het aantal applicaties exponentieel toeneemt, terwijl het vertrouwen exponentieel afneemt. Precies in lijn met wat Gerry McGovern al jaren roept: Complexiteit staat gelijk aan wantrouwen. De missie voor ons, als overheid: Zorg dat het vertrouwen meestijgt met het ‘landschap’, door zaken als privacy, herkenbaarheid en overzichtelijkheid te borgen.

Toen kwam er een jongeman het podium op. Persoonlijke verhalen werken altijd goed, maar zijn introductie was even sensationeel als schokkend. Hij is niet lang geleden opnieuw tot leven gewekt in Kenia, waarna zijn schedel open moest om zijn herstel te garanderen. Dat was nadat hij in zijn jeugd kampte met heftige heupproblemen.

Yori Kamphuis tijdens zijn presentatie over de impact en potentie van cutting-edge technologieën.

Iemand die zoveel heeft meegemaakt, heeft per definitie recht van spreken – en dat had hij. In 20 minuten overdonderde hij de zaal met de stand van zaken in de (bionische) robotica. Terwijl menig ambtenaar nog zit te puzzelen op een PDF, gaat de ontwikkeling van artifical intelligence en autonome robots zó hard dat er geen houden meer aan is. Mijn conclusie: De overheid moet ophouden ‘voor te willen lopen’ (want onmogelijk) en alle energie richten op ondersteuning. Diensten verlenen, niet dicteren.

Dan nog die scholieren. Een bont clubje tieners van Technasium nam het op tegen een aantal topambtenaren. Beiden moesten een probleem (“met te veel ingewikkelde woorden”) binnen anderhalf uur oplossen. Het probleem: Hoe kan ik binnen enkele seconden zien waar mijn belastinggeld naar toe gaat?

De Technasium-leerlingen versloegen het team van the Dutch Government met 99 procent van de stemmen

Dat was natuurlijk een op voorhand uitgemaakte zaak. De beste heren kwamen met een oplossing die alles ging betrekken, maar die onder de streep niemand precies begreep. Niet mijn woorden, wel herkenbaar. Lichtpuntje was wel dat het geen app mocht zijn, want dat was “veel te 2017”. De scholieren hadden een solide plan en een QR code, waarmee de zaal de app die zij ontwikkeld hadden, direct kon downloaden. Toen de online stemming klaar was (gaaf), waren de scholieren met 99 procent de absolute winnaar. Dat kun je geen voordeel van de twijfel meer noemen.

Dan rest mij nog twee details. De app van hierboven gaat ontwikkeld worden, dat is ter plekke afgesproken. Volgend jaar het resultaat. Ten slotte had ik nog een deelsessie van het bedrijf AET, dat heel Brazilië in no-time een eID heeft aangemeten. Samen met tafelpartners Belastingdienst, Douane en CJIB waren de oren gespitst. Want ook al speelt privacy daar nauwelijks een rol, de effectiviteit is om jaloers van te worden.