Digitalisering georkestreerd vanuit Brussel is een dure droom met een slecht plot. Waarom eigenlijk zo ingewikkeld als het fundament niet op orde is?
Stel je voor, je steekt je vinger in een bijenkorf en wordt meerdere keren gestoken. Alle zwellingen zorgen ervoor dat je je vinger niet meer terug kan trekken. Zo voelt Europa af en toe. De vinger is het nationale digitaliseringsbeleid en de bijen driftige ambtenaren die stapels directives, whitepapers en groenboeken over de schutting kieperen.
Logisch dat bijen hun korf beschermen, maar ik ben ik zo verdomd nieuwsgierig naar de baten-lasten-analyse van dit hele procedé. Waar zit de honing? Eén betaalmiddel of de kartelpolitie – daar kan ik inkomen, een universele USB-stekker voor alle smartphones helemaal, maar digitalisering georkestreerd vanuit Brussel? Dan krijg je te maken met termen als interoperabiliteit of het stimuleren van de interne markt. Met een onderneming uit Litouwen die zich moet kunnen identificeren in Spanje.
Daarvan zeg ik: een dure droom met een slecht plot. Want als het fundament niet in orde is zal het hele gebouw instorten. En geloof me, het fundament is niet op orde. Belangrijker nog: Waarom alles ingewikkelder maken? Het moet juist de andere kant op! Dat is zelfs van levensbelang, als het bijvoorbeeld gaat om de krankzinnig complexe systematiek rond het uitwisselen van inlichtingen.
Tony Crabbe deed onlangs veel stof opwaaien met zijn bestseller Busy: How to thrive in a world of too much. Wij zijn verantwoordelijk het stukje world, maar blijkens veel projecten drijven we willens en wetens steeds verder van Henk en Ingrid af. Die roepen vervolgens voor de dertigste keer tegen Maurice de Hond dat ze geen idee hebben wat Europa voor hen doet. Wat maakt dit fenomeen zo persistent? Zijn het de geldstromen waarmee (project)directies zichzelf onsterfelijk willen maken? Of is het een cultuur waar inhoud belangrijker is dan vorm? Of erger nog, een combinatie van beide?
Max Verstappen maakt het gelukkig allemaal inzichtelijk. Tijdens de GP van Bahrein blijkt zijn grote talent, dat niet veel verschilt van andere helden als Jobs of Musk, het spotten van kansen – om vervolgens genadeloos op het gas te gaan. Ook Cruyff zei: “Je moet schieten, anders kun je niet scoren.” Noem het populistisch, noem het ongenuanceerd, dat is alles wat er toe doet.
