… geven wij kennis van de geboorte van GDPR! In 2011 zetten we de eerste prille stappen op weg naar de GDPR, met een resolutie waarin het Europees Parlement zijn visie op de hervorming van de toenmalige Richtlijn Gegevensbescherming uiteen zette. En nu, zeven jaar later, is de GDPR werkelijkheid.

Steeds vaker kijk ik naar de wereld van wet en recht als een kat in een vreemd pakhuis. Wetten zijn niet zelden lastig te lezen en dus voer voor juridische specialisten. Maar de juridische vervreemding slaat pas echt toe als we de ene wet naast de andere leggen.

U kent het verhaal over de kikkers. Zet ze in een schaal met heet water en ze springen er meteen uit. Begin met koud water op een vuurtje en ze blijven versuft zitten tot ze levend gekookt worden. Het schijnt niet helemaal te kloppen, maar het blijft een krachtige metafoor. Hoe lang blijven wij zelf zitten in een veranderende omgeving? Wanneer besluiten wij dat we eruit moeten? En zijn we dan nog op tijd?

De journalistiek is wakker geworden: we kunnen toch geld vragen voor ons werk, zie Facebook! Kranten komen met kwaliteitscodes en uitleg dat kwaliteit geld kost, ook online. Wat gek, is er iets mis met de Code van Bordeaux, de negen geboden voor de journalist? Die werkt blijkbaar niet tegen journalisten die besmet zijn met het socialmediavirus.

De Amerikaanse stad Tempe had onlangs tegen wil en dank een wereldprimeur: het eerste dodelijke slachtoffer van een zelfrijdende auto, een testtaxi van Uber. De ijzeren wetten van de medialogica zorgden voor stevige discussies over het incident. Er valt dan ook veel over te zeggen.