Iedereen die gelooft dat eigen kracht een wondermiddel is voor alle problemen, die heeft pas echt een probleem!
“Iedereen heeft recht op zijn eigen probleem”. Wat vind ik het toch altijd fijn om deze woorden uit te spreken. Het zijn sterke en krachtige woorden. Meestal spreek ik ze uit om mezelf ervan te overtuigen dat ik iemand anders probleem niet kan oplossen.
Hij is zelf de enige die wat aan zijn probleem kan doen. Natuurlijk met steun van anderen, als daarom gevraagd wordt, maar het begint bij de persoon zelf. Daar ben ik echt van overtuigd.
Ik vind de ontwikkeling van ‘zorgen voor naar zorgen dat’ in het sociale domein dan ook een wenselijke ontwikkeling. Net als de medewerkers in het veld dat vinden. Een maatschappelijk werker met wie ik samenwerk, verwoordde het laatst mooi: “Eerder namen wij de vraag van de inwoner over, maakten wij een plan voor hem en zorgden we ervoor dat dat uitgevoerd werd. Nu is het aan de inwoner zelf om zijn hulpvraag te formuleren, blijft hij daar eigenaar van en maakt hij zelf zijn eigen ondersteuningsplan.“ Kortom, iedereen heeft recht op zijn eigen probleem.
Maar hoever gaat deze stellingname eigenlijk? Kunnen we er vanuit gaan dat iedereen over (eigen) kracht beschikt om zijn hulpvraag te formuleren en daar bij familie en vrienden of professionals hulp voor te vragen? De ervaring leert inmiddels op pijnlijke wijze van niet. Het ene probleem is het andere niet. Niet alles kan met de sluier van eigen kracht worden afgedekt. Laten we onze ogen alsjeblieft niet sluiten voor deze realiteit en ons niet verschuilen achter regeltjes, afspraken of wat dan ook op het moment dat er zorg aan de man is. Op dat moment houdt het op met eigen verantwoordelijkheid en is het onze maatschappelijke verantwoordelijkheid om in te grijpen.
Iedereen die gelooft dat eigen kracht een wondermiddel is voor alle problemen, heeft pas echt een probleem!
