De parlementaire enquête naar de woningcorporaties is nog geen twee dagen onderweg of ze heeft al méér aandacht gekregen dan het hele parlementaire onderzoek naar ICT-problemen.
Ja het kost handen vol tijd, om de zittingen van de Commissie Elias te volgen. Aan de ene kant geeft het veel bevrediging, want er wordt door de ondervraagden precies gezegd wat je altijd al dacht, aan de andere kant heb je juist dáárom het gevoel dat je je tijd wel beter kan gebruiken.
Maar af en toe zegt er iemand iets, waar je van opschrikt. Ik had de afgelopen dagen (ik luisterde/keek naar zes verhoren integraal) twee van die opschrikmomenten: Een lid van de commissie verzucht uit het diepst van haar hart, nadat er door de verhoorde verslag was gedaan van de zoveelste onfortuinlijke gang van zaken: “Ja, maar wanneer léért de overheid nu eindelijk?”. Tja, als je zoiets zegt, dan geef je voor mij wel een heel totaal bewijs van niet-begrijpend onvermogen. Het niet begrijpen van de complexiteit van ICT, maar vooral het niet begrijpen dat er in deze niet zoiets is als ‘de overheid’ die naar school is gegaan en daar goed zijn best heeft gedaan en geleerd heeft hoe het moet. De overheid die dat kennelijk maar steeds verdomt, en daardoor (eigen schuld, dikke bult) iedere keer weer de fout in gaat.
Nog zo’n uitspraak: “Geeft u nu eens aan, wat is nu de kern waarom het bij aanbestedingen steeds fout gaat?” Het antwoord was niet erg kernachtig, dat zal niemand verbazen. Natuurlijk, men doet zijn werk, maar ik vind dat de leden van de commissie zich toch wel zouden kunnen realiseren dat als het zó simpel was, het dan al lang was opgelost.
En nu is het weer afgelopen; met de verhoren, maar vooral met de aandacht bedoel ik. De parlementaire enquête naar de woningcorporaties is nog geen twee dagen onderweg of ze heeft al méér aandacht in de pers en op internet gekregen als het hele parlementaire onderzoek naar ICT-problemen, een paar jaar geleden nog zo ‘sexy’ genoemd. Je begrijpt het wel, tenminste ik begrijp het wel: in het onderzoek naar ICT-problemen zei niemand dingen als ‘alleen die Maserati betreur ik’.
