Een tijd terug vroeg een vriendin of ik haar wilde uitleggen wat Scrum en Agile inhouden. Ik begon trouw met mijn verhaal over standups en sprints, maar al gauw onderbrak ze me. “Ik kom niet uit de IT, dus kun je het misschien wat eenvoudiger uitleggen, gewoon in Jip- en Janneke-taal?”
Een mooie uitdaging! En zo ben ik uiteindelijk op de stoel van Annie M.G. Schmidt gaan zitten voor een Jip- en Janneke-verhaal over samenwerken als basis voor de uitleg over Scrum en Agile. Het verhaal gaat als volgt: Op een dag komt Jip bij Janneke. Jip wil heel graag een mooie speeltuin. Met van alles erin. Janneke kan dat wel maken, maar ze wil eerst weten wat er dan allemaal in die speeltuin moet komen. “Een zwembad, een glijbaan, een zandbak en nog veel meer”, zegt Jip. Janneke schrijft het allemaal op in een mooi plan. Jip leest het even door en zegt tegen Janneke dat ze het mag maken, maar dat hij eerst alles tot in de puntjes wil zien. Janneke gaat aan de slag met haar stoepkrijt en laat aan het einde van de week het gedetailleerde plan zien.
Zo goed als het gaat
Jip vindt het allemaal heel mooi. Toch wil hij nog meer weten. “Hoe hoog wordt de glijbaan? Hoe warm het zwembad? En wat voor kleur krijgt het zand in de zandbak?” Janneke weet het niet, dus verzint ze maar gewoon van alles. “Twintig meter hoog. Heel erg warm. En het zand is rood.” Jip gaat akkoord en geeft Janneke al zijn spaarcentjes. “Over twee weken kom ik kijken”, zegt hij. Janneke gaat snel aan de slag. Ze heeft wat vriendjes uit de buurt gevraagd om te komen helpen. Maar o nee, zij hebben slecht nieuws! “Je kunt helemaal geen glijbaan zo hoog bouwen voor die centjes”, zeggen ze. “En hoe warm is warm? En rood zand? Dat is erg vies voor je kleren.” Janneke is radeloos. Ze had het Jip zo beloofd! Als ze teruggaat, wordt hij misschien wel boos. Ze besluit aan de slag te gaan zo goed als het gaat. Ze belooft haar vriendjes heel veel ijsjes. De extra centjes voor de glijbaan haalt ze uit haar eigen spaarpot. Het water wordt gewoon lekker warm. En bij de rode zandbak geeft ze wel extra wasmiddel mee voor Jips moeder.
Jip is boos
Als Jip na twee weken terugkomt, weet hij niet wat hij ziet. Alles is er, maar niet zoals hij in gedachten had. De twintig meter hoge glijbaan durft hij niet op. Het zwembad is te warm. En wat zal zijn moeder zeggen als ze de rode vlekken op zijn broek ziet! Jip is boos. Hij wil dat Janneke de speeltuin opnieuw maakt. Maar met wie? Haar vriendjes willen niet meer helpen, want het voelt niet als hun eigen speeltuin. Bovendien moeten ze op tijd thuis zijn. Janneke is in de war en rent huilend naar haar moeder.
Dat is nou jammer!
Het is jammer dat Jip en Janneke niet echt met elkaar speelden. Want dan had Jip samen met Janneke kunnen bedenken hoe de speeltuin gebouwd had moeten worden. Samen met alle vriendjes erbij. Timmy had namelijk een prachtig idee voor de glijbaan. Een waterglijbaan! En Jip had de temperatuur van het water kunnen voelen en aangeven dat het kouder moest. Ook had hij het zand kunnen afkeuren en daarvoor in de plaats tropisch wit zand kunnen voorstellen. Dat zou mooier staan bij de waterglijbaan en alles tot een mooi klein paradijsje maken. Tijdens het maken van de speeltuin zouden ze er ook achter zijn gekomen dat Jip eigenlijk niet kan zwemmen. Ze hadden het water kunnen vervangen door ballen. Ballen zijn minder duur en zo zouden ze centjes overhouden voor een wip. Jip en Janneke hadden samen met hun vriendjes de mooiste speeltuin kunnen maken van de hele buurt. Met zelfs een echte schommel. Want de boom die ze tijdens het maken tegenkwamen, had een prachtige tak, en Janneke had nog een stuk touw en een oude binnenband.
Volgende keer beter!
Moraal van het verhaal? Als ze de Scrum/Agile-methode hadden toegepast, hadden ze in samenspel een betere speeltuin opgeleverd. Door goed samen te werken en met elkaar te communiceren, kom je tot nieuwe oplossingen. Oplossingen waar nog niemand aan gedacht had. In het verhaal van Jip en Janneke een schommel en een ballenbad. Jip zou de speeltuin krijgen die hij eigenlijk wilde, maar van tevoren niet kon bedenken.
Verder had Janneke haar spaarvarken heel kunnen laten en zouden de vriendjes uit de buurt de grootste lol hebben bij het maken van de speeltuin. Ze hadden veel van elkaar kunnen leren en eventuele problemen samen kunnen oplossen. Janneke had haar vriendjes de kans gegeven om zelf met oplossingen te komen. En de vriendjes hadden Jip kunnen overtuigen om betere oplossingen te kiezen. Dan was het maken van de speeltuin pas écht samenspel geworden.
Erwin Verweij is Certified Scrum Coach bij Centric. Hij ondersteunt organisaties bij het implementeren van Agile en geeft trainingen op het gebied van Agile, Scrum en Kanban.
