Het feit dat je minder bent gebonden aan je eigen tent, aan je afdeling, aan je eigen kamertje of bureau versterkt de roep om helderheid waar je dan wél bij hoort.
Dagelijks word ik ermee geconfronteerd. Soms zelfs meerdere malen op een dag. Onze participatiemaatschappij. Niet meer denken vanuit instituties – vanuit onze eigen koninkrijkjes –, maar acteren vanuit het gezichtspunt van het vraagstuk zelf.
Veelal rechtstreeks in verbinding met je maatschappelijke opdracht. Vanuit de filosofie dat je maximaal moet inspringen op de wensen van de gebruiker of afnemer. Horizontaal georganiseerd dus. Met overigens voldoende oog voor de juiste balans tussen klantgericht en klantgezwicht. En natuurlijk helpt toepassing van innovatieve i-toepassingen daar geweldig bij. Kijk alleen maar eens hoe we onze hedendaagse kantoren hebben getransformeerd. Weg met die verstikkende lange gangen waarin iedereen snel in z’n veilige kamertje dook. Om daar achter die dichte deur in z’n eigen wereldje zijn ding te doen. Kantoren zijn vandaag de dag gelukkig ingericht als huiselijke ontmoetingsplekken. En in combinatie met tijd- en plaatsonafhankelijk werken en een andere stijl van leidinggeven – waarbij vakmanschap, vertrouwen en verbinding key zijn – geeft dat een compleet ander beeld. En met by the way een hele andere output!
Het feit dat wij steeds minder denken vanuit onze plek in het organogram, dat we steeds minder acteren vanuit taken en bevoegdheden is op zich helemaal geen slecht nieuws. Geeft immers ruimte om zo de slag te maken naar het denken in integrale werkprocessen. End-to-end georganiseerd: van zand tot klant. Veelal keten-wise over de grenzen van onze eigen organisaties heen. Waarmee we ook meer en meer gaan denken in termen van proceseigenaarschap en sturen op eigen verantwoordelijkheden. In plaats van ‘kijk mij eens leiding geven aan mijn mensen’. Uiteraard met een directe link met de afnemer. Die daarmee ook een rol van betekenis krijgt in dat proces.
Maar is wel een maar. Want deze andere wijze van denken vraagt wel om iets anders. Iets extra’s. Het feit dat je minder bent gebonden aan je eigen tent, aan je afdeling, aan je eigen kamertje of bureau versterkt de roep om helderheid waar je dan wél bij hoort. Wij mensen hebben nou eenmaal de drang om ons ergens bij aan te sluiten. Heel begrijpelijk en herkenbaar. Ik denk dat dit ondervangen is door een helder en duidelijk beeld te schetsen van waar we heengaan: waar staan we dan over een jaar of vijf. Niet in termen van aantallen fte’s of aan wie ga ik dan rapporteren, maar wel in termen van welke waarde we creëren. Hoe we gepositioneerd zijn in ons krachtenveld. Maar ook: wat onze leidende kernwaarden dan zijn waarin onze cultuur is verpakt. En hoe we dat dan vormgeven: hoe we dat gedachtegoed – uiteraard in lijn met de portee van die kernwaarden – daadwerkelijk implementeren. Elke dag weer opnieuw!
Onderstreept mijn inziens om meer aandacht te geven aan de concretisering van dat wenkende perspectief. Van die stip op de horizon. Vooral niet in de vorm van een duffe dikke blauwdruk met iets te veel mooie volzinnen, maar met middels een operationele proeftuin. Of een action-lab. Of rollenspelen. Waarmee je écht kunt voelen wat die nieuwe situatie dan betekent. Om zo iets meer te zijn dan die holle mantra. Gewoon in de sfeer van wat good old Confusius daar zo’n 25 eeuwen geleden al over zei: ‘schrijf het op en ik zal het vergeten, laat het me zien en ik zal het onthouden, maar laat het me voelen en ik zal het me eigen maken, ik zal het interneren’.
En zo is het by the way nog steeds: oude wijn in nieuwe zakken. Maar wel wijn die nu op dronk is. Proost!
Dag Dirk-Jan,
Waar je bij hoort is volgens mij met wie en wat je je verbonden voelt of wilt verbinden. Dat is meestal op basis van (een aantal) overeenkomsten, gedeelde intenties, belangen of ideeën. Maar erbij horen is idd niet meer zomaar een vast,stabiel, rustgevend gegeven.
Het vraagt daarom nogal wat van ons om dat te verdragen en om te gaan met het gegeven dat er minder vastheid is (in fysieke ruimtes als bureau en kamer) maar ook in teams die wisselen van samenstelling. Het kan veel innerlijke onrust, onzekerheid en angst oproepen.
Ik vind het erg mooi hoe je in dit artikel erbij horen verbindt aan kernwaarden en een werkend, rijk, levend toekomstperspectief.
In die verbinding oog en aandacht hebben voor elkaar, voor de innerlijke verandering waarmee we tegelijkertijd te maken hebben, verrijkt het proces. Het versterkt onze onderlinge relaties en maakt het mogelijk om je van harte kunnen verbinden aan een gedeeld, aantrekkelijk perspectief. Elke dag opnieuw. Dat is het proces.