Geen college van B&W zonder bestuurlijke fantasieën over slim beleid, duurzaamheid en lokale democratie. Tot smart city-toepassingen heeft dat echter nog nauwelijks geleid.
Geen college van B&W zonder bestuurlijke fantasieën over slim beleid, duurzaamheid en lokale democratie. Tot smart city-toepassingen heeft dat echter nog nauwelijks geleid.
Het onderwerp is complex en ongrijpbaar. Neem de schaal: iedereen met een smartphone is in zijn uppie deel van het Internet of Things. Een smartgrid waar iedereen flexibel energie aan kan leveren vereist organisatie en regelgeving op Europees niveau. Waar staat de gemeente in dat universum? En wie moet het voortouw nemen: de leveranciers? Voor je het weet zit de gemeente in een smart vendor lock-in. En houd vooral de menselijke maat in het oog, want wees eerlijk, techno-cities als Songdo en Singapore; zou u er willen wonen?
Smart City: iedereen heeft het erover, maar wat is het? Burgers en bedrijven die de overheid rechts inhalen? Misschien. De overheid worstelt met een online ID, en ondertussen logt iedereen overal in met zijn Facebook-account. Of is Smart City een hip label waaronder oud beleid en bestaande producten worden vermarkt? Vast.
Vooralsnog is de smart city vooral een onomkeerbaar evolutionair gevolg van alles doordringende technologie die steeds meer kan en bijna niets meer kost, en de data-explosie die dat oplevert.
Zoals zo vaak komt de oplossing uit onverwachte hoek. Schiedam en PostNL experimenteren met een smart city-toepassing met een menselijke maat. De bezorgers van PostNL vormen de ogen en oren, of toepasselijker: de sensoren, van de wijk. Vuilniszak náást de container of een hondendrol op de stoep? Pieter Post w’appt een fotootje naar de gemeente. Loopt die postbode natuurlijk wel een dikke kans om bij zijn volgende bestelronde een draai om zijn sensoren te krijgen. En toch wordt dit misschien wel de eerste breed geïmplementeerde smart city-toepassing. PostNL wil zijn netwerk in ieder geval graag uitrollen naar andere gemeenten.
