Bart van der Graaf verhuisde van Amsterdam naar Wassenaar. Dat de gemeente Amsterdam hem abusievelijk dood verklaarde was nog het eenvoudigst op te lossen. De gemeente vorderde ook zijn op maat gemaakte rolstoel terug. En hij moest opnieuw een pgb aanvragen. Een pleidooi voor het opheffen van administratieve gemeentegrenzen. “Ik heb alleen een nieuw adres!”
Dat de gemeente Amsterdam hem abusievelijk dood verklaarde was nog het eenvoudigst op te lossen. De gemeente vorderde ook zijn op maat gemaakte rolstoel terug.(Foto: De Beeldredaktie)
Het was schrikken voor Bart van der Graaf toen hij eind 2015 een brief van de gemeente Amsterdam op de deurmat vond die gericht was aan de ‘erven van de heer Van der Graaf’. Aanleiding voor de brief was de verhuizing van Bart van Amsterdam naar zijn ouders in Wassenaar. “Tijdelijk, omdat mijn nieuwe huis in Voorhout nog niet klaar was”, aldus Bart, die lijdt aan de erfelijke spierziekte FSHD (facioscapulohumerale spierdystrofie) en zonder tillift en (op maat gemaakte) rolstoelen bitter weinig kan.
Het binnenkomen van de brief aan de ‘erven van’ leidde bij Bart in eerste instantie niet tot boosheid. “Ik dacht: ze komen er wel achter dat ik er nog ben.” De boosheid en de schrik kwam pas toen hij besefte dat een doodverklaring een heel proces in gang zet. Zo vervalt je recht op alles. Niet alleen op een rolstoel of tillift, maar ook op bijvoorbeeld een hypotheek, pensioen of verzekeringen. Op aanraden van een goede vriend heeft hij toch maar contact gezocht met de gemeente Amsterdam. “Mij werd door iemand van de gemeente verteld dat de fout alleen op Wmo-niveau was gemaakt. In de ICT-systemen van de gemeente wordt gewerkt met standaardbrieven voor de verschillende onderwerpen. Door een van de medewerkers was in de administratie van de voorzieningen die vanuit de Wmo worden verstrekt, een verkeerd onderwerp aangevinkt. Een ‘slordigheidje’, aldus de gemeente.”
Terugvordering
Dat er door de gemeente Amsterdam een fout was begaan, werd ook nog eens bevestigd in meerdere brieven die Bart daarna kreeg, maar waarin hem ook direct duidelijk werd gemaakt dat de gemeente de hulpmiddelen die hij van hen in bruikleen had, terugvorderde. “Het was hun eigendom en omdat ik naar Wassenaar verhuisd was, had ik daar geen recht meer op. Ik heb nogmaals gebeld met de gemeente en gezegd dat ik niet zonder rolstoel en tillift kan. De vrouw van de backoffice van de gemeente hield mij voor dat ik mij geen zorgen hoefde te maken en dat de spullen echt niet zouden worden opgehaald voordat ik via de gemeente Wassenaar nieuwe hulpmiddelen zou hebben. Zij zei dat de passage over de terugvordering enkel bedoeld was om mensen af te schrikken. Volgens haar omdat veel mensen anders geen contact opnemen met hun nieuwe gemeente voor het overdragen van voorzieningen.”
Ondanks dat de gemeente Amsterdam niet à la minute de voorzieningen zou ophalen, werd Bart wel opgedragen om met zijn nieuwe (tijdelijke) gemeente contact op te nemen voor het verkrijgen van eenzelfde soort voorzieningen. “Is dat niet vreemd? Ik heb een rolstoel die op maat is gemaakt en het zou toch logisch moeten zijn dat je die mee kunt nemen naar een nieuwe gemeente? Waarom hebben al die gemeenten eigen regeltjes? Zet het in een landelijk ICT-systeem, waarbij het niet uitmaakt in welke gemeente je woont. Nu heb je kans dat mijn oude rolstoelen straks in een of ander Amsterdams depot staan. Er wordt gezegd: ‘lever bij verhuizen je rolstoel in’. Het is echt van de gekke. Is er nu niemand bij de gemeente die ziet dat je met een stuk maat- werk, zoals deze rolstoelen, niemand anders blij maakt?”
Bart van der Graaf: “We hebben het over Nederland, hè. In heel grote landen kan ik begrijpen dat er gewerkt wordt met een aantal regio’s. Bijvoorbeeld in de Verenigde Staten. Maar hier? Het is echt bizar.” (Foto: De Beeldredaktie)
‘Zelf moeten aankaarten’
De ervaring van Bart van der Graaf staat niet op zich. Een groot aantal mensen dat hulp krijgt vanuit de Wmo en verhuist van gemeente A naar gemeente B, heeft er last van. In veel gevallen gaat het daarbij om relatief simpele hulpmiddelen, zoals een standaard rolstoel of een looprek. Die zijn in alle gemeenten vrijwel identiek. Anders wordt het als er sprake is van maatwerkoplossingen. “Een probleem is dat burgers die een beroep doen op Wmo-ondersteuning, bij een verhuizing zelf bij hun nieuwe gemeente moeten aangeven van welke hulpmiddelen er gebruik wordt gemaakt met daarbij gelijk de vraag of de nieuwe gemeente dat alstublieft over wil nemen. Dat betekent dat je ook maar net de kennis of het netwerk van mensen moet hebben die je kan helpen om dit soort dingen te regelen. Er zullen helaas ook genoeg mensen zijn die dat niet hebben en die niet weten hoe zij het moeten aanpakken. En het kan ook gemakkelijk anders. Zorg dat het landelijk wordt geregeld of zorg dat gemeenten het onderling goed regelen. Dan hoef je de burger er niet mee lastig te vallen. De gemeente heeft alleen maar een goed werkend ICT-systeem nodig dat informatie uitwisselt met het systeem van een andere gemeente. Hoe lastig kan het zijn? Sowieso is het gek dat burgers dit zelf bij gemeenten moeten aankaarten, maar ja, dat is een politiek besluit geweest. Ik denk dat velen het daar niet mee eens zijn, behalve de mensen die het besluit hebben genomen.”
Persoonsgebonden budget
Met een onterechte doodverklaring, het terugvorderen én het opnieuw aanvragen van noodzakelijke voorzieningen, bleek de gifbeker van Bart van der Graaf nog niet leeg. Met een persoonsgebonden budget (pgb) kan hij zelf de gewenste zorg regelen. Dat gebeurt met tussenkomt van een zorgkantoor, waarvan er in totaal 32 zijn en die onafhankelijk van elkaar werken. Sinds zijn verhuizing naar Wassenaar zit Bart bij Zorgkantoor Haaglanden, maar het had wel de nodige voeten in de aarde voordat hij kon beschikken over hun diensten. “Ik heb bij de aanvraag mijn hele (medische) geschiedenis weer in moeten vullen. Dat terwijl alles wat op mij betrekking heeft bij Zorgkantoor Amsterdam of bij de SVB allang en digitaal bekend is. Zij kennen alle contracten. Neem dan met hen contact op. Maar nee, zij willen dat ik de aanvraag opnieuw invul omdat zij mij willen leren kennen. Pffff. En dan moet die aanvraag ook nog eens op papier worden ingevuld en worden uitgeprint. Ik word daar echt gek van. En weet je, eigenlijk heb ik alleen maar een nieuw adres. Waarom moet dat zo moeilijk zijn?”
Eigenlijk heb ik alleen maar een nieuw adres. Waarom moet dat zo moeilijk zijn?
Dat het invullen van een aanvraag voor een pgb geen sinecure is, heeft Bart inmiddels wel ervaren. “Wij hadden alle benodigde gegevens ingevuld, maar na een paar dagen lag er weer een brief met tal van formulieren in de bus die ook nog eens ingevuld moesten worden. Die moesten binnen twee weken ingevuld en opgestuurd zijn, omdat er anders vanuit werd gegaan dat ik geen pgb nodig had. Je zult maar net op vakantie zijn als die brief binnenkomt. Dat terwijl het allemaal een stuk simpeler, maar vooral menselijker kan. Er worden nu vaak geautomatiseerde brieven verstuurd waarbij er niet wordt gekeken of het sturen van een dergelijke brief ook echt zinvol is. Ik heb een spierziekte die progressief is. Dat is niet iets dat ik verzonnen heb, maar dat is een feit. Zolang er geen medicijn ontwikkeld is dat de ziekte remt of geneest, heb ik nodig wat ik nu aan voorzieningen krijg. Dus hoezo moet ik ieder jaar weer aangeven of ik recht heb op bepaalde voorzieningen? Iemand die iets chronisch heeft of ongeneeslijk ziek is hoef je niet lastig te vallen. Ook zou het niet nodig moeten zijn dat je bij iedere zorgverlener steeds weer een zorgbeschrijving moet invullen. Maar ja, kennelijk moet ieder vinkje afgehandeld worden. Waarom kan dat niet simpeler en vooral menselijker?”
Verbazing
Met grote verbazing kijkt Bart terug op een half jaar waarin een hoop is gebeurd. Verbazing met name omdat hij aan den lijve heeft ondervonden hoe het in Nederland geregeld is als het gaat om gemeentelijke (digitale) administratie, specifiek rondom de zorg. “Ik hoor politici het voortdurend hebben over besparingen en het goedkoper maken van de zorg. Als je dat wil, schaf dan een landelijk systeem aan dat door iedere gemeente bekeken kan worden en waaruit je informatie haalt als dat nodig is.” Verbazing heeft Bart ook over de opdeling die gemaakt is, bijvoorbeeld wat betreft het aantal zorgkantoren. “We hebben het over Nederland, hè. In heel grote landen kan ik begrijpen dat er gewerkt wordt met een aantal regio’s. Bijvoorbeeld in de Verenigde Staten. Maar hier? Het is echt bizar. Als ik verhuis van Amsterdam naar een buurgemeente, dan moet ik alle informatie weer opnieuw aanleveren.”
Wethouder Eric van der Burg heeft zijn excuses aangeboden op Twitter
Van de gemeente Amsterdam, daar waar het uiteindelijk allemaal mee begon, heeft Bart van der Graaf niet veel meer gehoord. “Nadat mijn verhaal in de media kwam, heeft wethouder Eric van der Burg zijn excuses aangeboden op Twitter en zijn vanuit de gemeente verder excuses geuit in een brief die ik heb gekregen met daarbij een bloemetje. Een mevrouw van de backoffice in de gemeente heeft nog wel gezegd dat ik teruggebeld zou worden, maar dat is niet meer gebeurd. Nou ja, ik vind excuses of wat dan ook, niet zo belangrijk. Ik word daar niet blijer of minder blij van. Ik heb liever dat er een wetswijziging komt zodat burgers niet meer zelf hoeven aan te geven welke voorzieningen zij in bruikleen hebben van een gemeente. Zolang die extra schakel ertussen zit, zullen we nooit een ICT– systeem ontwikkelen dat gemeenten aan elkaar koppelt. Simpelweg omdat het niet hoeft. Dat leidt ertoe dat het vooralsnog tijdrovend blijft en veel geld kost. Zie hoeveel tijd het mij heeft gekost. Als ik dit allemaal had geweten, was ik wel tijdelijk bij mijn broertje in Amsterdam gaan wonen.”
Wat ‘n gedoe, allemaal zeg, en dat in wezen enkel voor ambtenaren, die zich in wezen gedragen als ratten van de maatschap!En tot die lui behoren wel degelijk de politiek van hoog tot laag! Dit is nou ‘n bewijs dat aangeeft dat de meesten enkel maar voor zichzelf opkomen. Schandalig! Ieder ambtenaar, minister, burgemeester, of zelfs kleine gemeente bediende hoort er te zijn voor de maatschap. Helaas, het is nu omgekeerd!
Het werkelijke probleem ligt bij de ambtenaren zelf, inclusief alle bestuurlijke lui tot zelfs ministers!Het is de hoogste tijd dat organisaties dit durven aankaarten. De meeste ambtenaren zijn overbodig, en door eigen bescherming voor hun job doen ze allerlei te gekke dingen zodat alles meer tijd kost. Als ze de helft van die lui de laan uitsturen, dan ging alles veel beter. Het komt er in wezen op neer, de ambtenaren zijn er niet meer voor de maatschappij, maar het is tegenwoordig het omgekeerde. Die lui dienen wel te beseffen, dat ze vooruitgang van de maatschappij toch niet kunnen afwenden. Denk maar eens aan die lui op de postkantoortjes, die mensen onnodig lieten wachten terwijl ze lekker koffie dronken, ja nu wordt hun werk gedaan door mensen die bij de supermarkt werken. Hoe lang zal het nog duren dat men een paspoort of rijbewijs ook bij de supermarkt kan aanvragen? Trouwens de ambtenaren plegen niet alleen op gebied van de WMO negatieve sier, in bepaalde gemeenten werden woningen van nog geen 20 jaar oud de grond ingeslagen, met wat voor uiteindelijk resultaat: ‘n braakliggende grond of ‘n parking die nog voor geen 10% volzet is. Van kapitaal vernietiging gesproken! Ik heb ook meegemaakt dat ‘n gemeentehuis nog geen 20 jaar oud tegen de vlakte ging, omdat het zogenaamd te klein was! Nee het was niet te klein, er zaten teveel overbodige ambtenaren in. Hoeveel minder zou het dan ook niet kosten als hulpmiddelen werden toegekend door een controlerend arts in samenspraak met huisarts en/of behandelend specialist, en dit met ‘n eenvoudig computer formulier online, ja geen gezeik meer van ministers die op medisch vlak hun boekje te buiten gaan, evenzeer niet van ambtenaren totaal onbekwaam op medisch gebied.Over de hoge diversiteit aan medische problemen, kunnen ambtenaren zeker in geen keukengesprek geen oordeel, of zelfs geen enkel zonnige aantekening maken, zelfs geen minister kan dit, en zelfs in vele gevallen kan niet een enkel arts kan dit, wel kan ‘n arts hulp en ondersteuning vragen aan andere eventueel behandelende artsen.De rest is zelfs strijdig met de grondwet!Het is dan ook de hoogste tijd dat gemeenten hun eigen ambtenaren op bekwaamheid, inzet, en vooral overbodigheid controleren. Pas op ik heb het hier niet over ambtenaren zoals politie, mensen die in de vuilnisophaling werken, of hulpverleners enz, mensen die prachtig werk verrichten, en tevens nog gevaar lopen ook, maar wel over die lui die negatief werken. Als ik mijn eigen gemeente kom binnen gereden moet ik dan ook aankijken tegen ‘n gedrocht, ‘n zogenaamd kunstwerk waarvan nog geen 0,1% van de inwoners het mooi vind, ja ik heb niets tegen kunst, maar ook die centen kunnen wel beter worden gebruikt!