‘Rupsjes nooit genoeg’

Was het altijd al gewoon in het bedrijfsleven dat je bij bepaalde functies een laptop, een telefoon en de sleutel van een al dan niet tijdelijk leaseauto kreeg.  In gemeenteland is het krijgen van een werktelefoon sinds een jaar of tien, twaalf voor ICT ook standaard en voor alle medewerkers in ieder geval sinds de Corona periode. Ook laptops gaan steeds meer behoren tot de standaard uitrusting in gemeenteland.

En dan zie ik toch opeens een aantal opmerkelijke zaken gebeuren.

In het bedrijfsleven werd voor je bepaald welke telefoon en welke laptop. Je kon ermee doen en laten wat je wilde maar ging er iets mis op bijvoorbeeld je laptop, dan werd er een nieuwe image op geplaatst, terug naar het begin en al het persoonlijke was weg. Althans zo ging dit bij IBM waar ik indertijd werkte.

Had je vragen over functionaliteiten over de telefoon of de laptop, toen al was Google je beste vriend en anders je collega’s. Je had geen inspraak verder maar was superblij met al deze middelen en zocht zelf ook uit hoe het werkte en wat je ermee kon. Overigens gold dat voor alle medewerkers, niet alleen de technisch geschoolde mensen.

In de gemeenten die ik ken, gaat het nu in principe ook zo. Echter, daar zijn altijd afwijkingen en altijd medewerkers die toch vinden dat zij net even die uitzondering zijn.

Nu snap ik best dat er werkzaamheden zijn die net even anders zijn en wellicht iets anders dan de standaard nodig hebben, mag van mij ook nog, maar waarom kwam ik dat in het bedrijfsleven nooit tegen? En waarom wordt hierover gediscussieerd en houden leidinggevenden zich heel vaak zelf niet aan afspraken. Bepaalde gemeenten zijn hierop gelukkig een positieve uitzondering.

Wat ik ook bijzonder vind, is dat medewerkers gratis en voor niets een laptop en telefoon krijgen. Deze ook privé gratis kunnen gebruiken maar dan toch dwingende eisen stellen.

Wacht even: “Je krijgt gratis middelen van je werk, dat ook nog gemeenschapsgeld is, en dan ga je eisen stellen omdat je echt vindt dat de telefoon of de laptop niet hip, niet groot genoeg, niet klein genoeg of wat dan ook is????” Ik begrijp er helemaal niets van.

Ook wordt er geëist dat ICT alle privé-apps regelt en overzet bij de inrichting en als er onvoldoende iCloud opslagruimte is, mag ICT het oplossen want zelf bijkopen voor 1 euro per maand, dat wil blijkbaar niemand.

Ik ben serieus de weg kwijt. Ik ben niet echt een volgzaam type en ook nog van een andere generatie, maar ben ik de enige die hiervan opkijkt met een gefronste wenkbrauw. Hoe doen anderen dat? Hoe ga je om met “rupsjes nooit genoeg”? Of moeten we terug naar een werktelefoon en een privételefoon zoals sommige gemeenten ook doen?