Spaghetti

Als je op dit moment kijkt waar we staan met de inrichting van de informatievoorziening (IV) in ons publieke domein, dan zou je – met de wijsheid van nu – dat zeker anders hebben georganiseerd.

Zeker geen lappendekens. Geen benadering vanuit individuele toko’s die toevallig gehuisvest zijn in een vrijblijvend bedrijfsverzamelgebouw. En zeker geen geldverslindende maatwerktrajecten. Maar IV gebaseerd op verregaande standaardisering en uniformering van de business. In een end-to-end benadering van de werkprocessen. Inspelend op concrete behoeftes van afnemers. Met duidelijke architectuurprincipes. En met een scheiding tussen know en flow leidend tot uiterst krachtige modellen: wet- en regelgeving, procesregels en producteisen die in kennismodellen zijn vastgelegd en die als services ontsloten kunnen worden voor eindgebruikers.

Uiteraard gebruik makend van wat er vandaag de dag wordt aangeboden door de markt. En natuurlijk met een aanvaardbare total cost of ownership. Om zo de wendbaarheid te creëren die van je wordt verwacht als publieke organisatie. Waarmee je lenig kunt inspelen op die o zo complexe samenleving. En waarbij je dus niet met handen en voeten geboden bent aan spaghetti-achtige legacy systemen. Met een waaiert aan applicaties. Die zo ingewikkeld zijn qua opzet dat ze vrijwel onbeheersbaar zijn. En die werkelijk goud kosten om ze in de lucht te houden.

Kijk maar naar de voorbeelden waar meer dan driekwart (!) van het ICT-budget wordt opgeslokt om die legacy operationeel te houden. Iedereen is het er wel over eens dat dit een dead end street is. Maar waar begin je dan? Wetende dat je die legacy niet zo eenvoudig te demonteren is. Want daar draait je dagelijkse operatie toch op? En zat dat niet helemaal als een kluwen wol verweven in werkelijk alle kieren van je tent?

Een ingewikkeld vraagstuk dus. Waarbij de huidige trend van zelfwerkzaamheid ongetwijfeld behulpzaam kan zijn. Door bijvoorbeeld mee te liften op de mogelijkheden die sociale media en crowd sourcing bieden. In de sfeer van ‘when the wind of change blows, some people build walls and other build windmills’. Om zo die gebruiker direct bij de processen van organisaties te betrekken.

Kijk maar eens naar onze financiële instellingen. De banken. Hadden tot voor kort redelijk vergelijkbare problemen als het gaat om legacy-problematiek. Maar door de snelle opkomst van elektronisch bankieren zijn ze gedwongen om met een schone lei te beginnen. Op een heuse greenfield. Waarbij ze in feite – zonder dat die gebruiker dat in de gaten had – een nieuwe internetbank hebben gebouwd naast die bestaande. Om zo in te kunnen spelen op de steeds toenemende wensen en eisen van hun klanten. Qua service, toegankelijkheid en bediening. Waarmee ze ook nog hun eigen assortiment tegen het licht hebben gehouden.

Weg met al die overgecompliceerde producten: eenvoudiger, transparanter en beter begrijpbaar. En daarmee ook beter beheersbaar. Met de juiste interactie tussen telefoon, internet en persoonlijk advies. En step-by-step worden de functionaliteiten van die legacy overgebracht naar die nieuwe bank. Tot het moment waarop je die oude meuk ook daadwerkelijk bij de vuilnisemmer kunt neerzetten.

En laten we wel zijn: iedereen weet dat het verstikkende ‘toko-denken’ haaks staat op het herontwerpen van je processen. Zeker als je dat ‘keten-wise’ aanpakt. In de regel zijn dat langdurige gesprekken met de kalkoen over de invulling van het kerstfeest. En dan hebben we het niet eens over de kracht van co-creatie die sociale media vandaag de dag technisch kan bieden. Maar zo’n aanpak vraagt nadrukkelijk om patroondoorbrekende interventies. Kan me dus voorstellen dat een bezoekje van een aantal van onze publieke CIO’s aan hun collega’s in de bancaire wereld een verstandige investering is.