Waarom geven we niet meer prioriteit aan werkbezoeken? Of aan cocreatiesessies? De winst ervan ligt voor het oprapen.
Recent mochten we in het kader van de opzet van een Modal Shift programma – met als doel om op grote schaal containers van de weg naar de binnenvaart te transformeren – een dagje meevaren op een van de schepen van de HTS Group.
Het mooie van die vaartocht was: de baas zélf bediende het schip! Letterlijk met de poten in de klei dus. Dan hoor je, dan zie je en dan voel je waar men in de praktijk allemaal tegenaan loopt. Met alle respect voor de bedenkers: at the end of the day gaat het om het werkend krijgen van al die mooie concepten. Gericht op het operationaliseren van een toepassing waarmee je waarde kunt creëren. Heel huiselijk: van lamp naar licht. Vanuit de bedoeling. Betrapte me er zelf ook weer op dat ik te weinig in ga op dit soort van invitaties. Suf! Want toen ik daar aan boord was, met m’n eigen zintuigen kon zien hoe het er in de praktijk aan toeging, hoorde ik dat bekende stemmetje weer in m’n achterhoofd: a desk is the most dangerous place from which to view the world.
Laat degene die de vloer veegt zijn eigen bezem kiezen
Eerder bij onze truckplatooning en connected transport inspanningen hebben we kunnen zien wat het effect was van bijvoorbeeld de organisatie van een chauffeursdag (waarbij chauffeurs met hun truck/opleggers kwamen naar de DAF-testbaan in St. Oedenrode). Want je kunt nog zulke mooie plannen maken, als diegene die er dagelijks mee moet werken het geen goed idee vindt dat verdwijnt die prachtige innovatie naar de bekende eeuwige jachtvelden – tussen al die andere fantastisch bedachte concepten.
Verschillende werelden
Het feit dat we dit type werkbezoeken zo’n beperkte prioriteit geven heeft alles te maken met de geweldige afstand tussen verschillende werelden. Met als ene uiterste de wereld van de praktijk waarin ondernemers hun klanten bedienen en hun bedrijf proberen te continueren en als andere uiterste beleidsmakers (en in het verlengde daarvan politici) die vol verve werken aan de wereld van morgen. Waarin een aantal keuzes ook gerealiseerd moeten worden. En als die twee werelden elkaar niet frequent treffen, met elkaar in dialoog zijn, dan gaat het mis. Want laten we wel zijn: in PowerPoint kan alles!
Denkkracht, draagvlak en ambassadeurschap
Iets in mij zegt dat dit onderstreept om meer werk te maken van cocreatiesessies. Zo hebben we in de afgelopen periode flink wat ervaring opgedaan in zogenaamde ‘24u cocreatiesessies’, waarbij we met zo’n 50 vertegenwoordigers van de 4O’s (ondernemers, overheden, onderwijs- en kennisinstellingen en omgeving) met elkaar aan de slag zijn gegaan. Ieder vanuit eigen rol en verantwoordelijkheid, maar wel met een centrale plek voor dat maatschappelijke vraagstuk. Gebaseerd op het principe dat ‘eigen belang de beste driver is voor samenwerking, maar wel vanuit een gezamenlijk perspectief’. En het leuke is dat je zo drie dingen combineert: denkkracht, draagvlak en ambassadeurschap. Gebaseerd op James Hunter’s filosofie: ‘our top-down pyramid style of management is a very old concept borrowed from centuries of war and monarchies’.
Dominantie eindgebruiker
Maar in alle eerlijkheid: dat is gewoon niet voldoende! Het moet een onderdeel worden van je systeem. Het moet een rol spelen in de afspraken met je bazen, in je dagelijkse prioritering. In de wereld van de zorg of onderwijs is die link nog wel te maken: wat betekent het voor de patiënt Annie, voor zorgverlener Bea, voor leerling Cato, of voor docent Daan? Met daar uiteraard dan ook een gezicht bij. Maar in de wereld van mobiliteit is dat ingewikkelder. Met meerdere verschillende segmenten. Toch zou ik ervoor willen pleiten om bijvoorbeeld ‘vrachtwagenchauffeur Eddy’ of ‘binnenschipper Fred’ een nadrukkelijkere plek te geven in de keuzes die we dagelijks maken in het Haagse. Want het is écht de dood in de pot als je uitsluitend en alleen met de koepels of de brancheverenigingen communiceert. En het mooie is: als je de dialoog met de juiste voert dan geeft dat niet alleen snel een win/win effect, het verrijkt je werk ook nog eens geweldig. Met als niet onbelangrijk neveneffect dat je nog eens buiten speelt – dáár waar het gebeurt!
Bedrijfseconoom Dirk-Jan de Bruijn is actief op vlak van netwerkleiderschap. Hij schrijft deze blog op persoonlijke titel. Z’n nieuwste boek (‘Ladders tegen wolken; excelleren in 5e innovatietijdperk) – samengesteld met medeauteurs Hans Bakker en Michiel Jak – verschijnt in september via Publiek Denken.
