De kosten van deze operatie werden door de Audit Rijk geschat op een kleine 32 miljoen euro, met daarbij de aantekening dat meer dan de helft ging naar het aanpassen van de sofwaresystemen. Mij viel vooral een korte passage in het artikel op waarin een niet nader aangeduide betrokkene stelt dat het ‘een zegen zou zijn als alle ministeries zouden overstappen naar één e-mailextensie: @rijksoverheid.nl’. Een tijdrovende en kostbare klus, met in elk geval als groot voordeel dat bij nieuwe naamswijzigingen de e-mailadressen niet hoeven worden aangepast.
'@overheid.nl
Begin deze maand berichtte de Volkskrant over de kosten van de naamswijziging van enkele ministeries. Zo werd het ministerie van Veiligheid en Justitie het ministerie van Justitie en Veiligheid en heette het ministerie van Infrastructuur en Milieu voortaan het ministerie van Infrastructuur en Waterstaat.
Uiteraard juich ik dit voorstel toe. ‘Standaardisatie is een must’, was niet voor niets de kop boven mijn vorige blog. Maar wat mij betreft is de overgang naar één e-mailextensie slechts een eerste stap. Bij digitalisering en standaardisering gaat het om meer dan alleen de kosten, het gaat ook – beter nog: vooral – om veiligheid, gebruiksvriendelijkheid en vertrouwen. Het is ook niet iets dat zich beperkt tot overheden en bedrijfsleven, het raakt alle burgers. Vandaar dat ik graag zou willen pleiten voor standaarden waarvan ook zij profijt trekken. Nu nog gaat het bij standaardisering vooral om technische standaarden tussen organisaties, maar wat zou het mooi zijn als die standaarden ook de burgers bereiken, als ook zij er profijt van trekken.
Te vaak nog is het voor burgers onduidelijk of zij al dan niet te maken hebben met een officiële overheidsorganisatie, met alle vervelende gevolgen vandien. Zo zijn mijn schoonouders onlangs gehackt, waarbij ook geld van hun rekening werd afgeschreven. Gelukkig konden wij snel helpen, maar het viel mij wel op hoe professioneel hackers tegenwoordig te werk gaan. De tijd dat je in één oogopslag kon zien dat je te maken had met oplichters ligt achter ons. Hun websites zijn qua taalgebruik, urls en vormgeving slechts met moeite van echt te onderscheiden.
Niet alleen mijn schoonouders, maar alle burgers zouden erg geholpen zijn met urls die direct duidelijk maken of zij al dan niet te maken hebben met een officiële overheidsorganisatie, één die veilig en betrouwbaar is. Het is een operatie die qua tijd en geld de naamswijzigingen van de ministeries verre overtreft, maar wat zou het mooi, nuttig en veilig zijn als alle overheidswebsites eindigen op overheid.nl. Ik kan niet wachten op mijn nieuwe e-mailadres: larissa.zegveld@wigo4it.overheid.nl
Larissa Zegveld is algemeen directeur van Wigo4it, de coöperatie van de sociale diensten van Amsterdam, Den Haag, Rotterdam en Utrecht op het gebied van informatievoorziening. Begin 2019 werd zij benoemd tot voorzitter Forum Standaardisatie, ingesteld door de Nederlandse overheid met als doel het gebruik van open standaarden in de publieke sector te stimuleren.
Plaats een reactie
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Het voorstel om domeinnamen voor (semi)overheden te structureren en authenticeren dateert al uit de 90er jaren.
De meeste betrokken partijen – provincies, gemeenten, decenrale overheden, ZBO’s, overheidsbedrijven, zorginstanties, etc. etc. – waren daar fel op tegen.
Het zou nanelijk hun autonomie danwel hun pas verworven zelfstandigheid aantasten. Wég uit het ‘knellende overheidskeurslijf’.
Het was de tijd van de verzelfstandiging en privatisering, waartoe dat heeft geleid merken we heden ten dage.
Niet dat het voorstel voor een ‘Eén Overheid Domein’ toen en nu veel zou hebben geholpen.
Het beveiligingsniveau en beveiligingsbewustzijn bij de diverse (semi-)publieke overheden is in drie decennia maar nauwelijks het kleuterschool-niveau ontstegen.
Dat dezelfde overheden eigen falen graag afschuiven als ‘digibetisme bij de burger’ neemt niet weg dat van de digitale burger toch óók een minimum aan bewustzijn en eigen verantwoordelijkheid mag worden verwacht.
Termen als ‘cybercrime’, ‘phishing’ en ‘hacking’ versluieren de eigen verantwoordelijkheid van de burger. De colporteurs, babbeltrucers, insluipers, oplichters, etc. zijn evenvoudigweg online gegaan.
Ze komen echter nog steeds aan de niet-digitale voordeur. Moeten we dáár ook iets aan gaan doen? Een fysiek overheidsadres hééft iedereen immers al.